#3

Maar niets was minder waar. Hij verroerde zich niet. Uitte geen enkel woord, zelfs geen lettergreep of gutturale k-klank. Nee, hij was van zijn apropos gebracht. Nimmer had iemand hem recht in de ogen gekeken of zelfs maar een poging gedaan tot. Hij sprak als een groot heerser, een tiran, een leider, maar Lex was niet gewend dat er geluisterd werd. Hij had zich gedistantieerd van zijn atheïstische medemensen, die niets voelden voor zijn absurde ideeën. Zijn woorden bracht hij altijd met volle kracht, maar ze stierven langzaam weg in het geroezemoes van de menigte. Hij probeerde dus haar blik te ontwijken om tijd te winnen voor zijn antwoord. Plots schoot hem een gepast antwoord binnen.

Niek

<#2                                                                                 #4 >