#2

Intuïtief keek zij hem aan. Niet in de ogen, want ze wist, net als de meeste mensen, dat deze net als zwarte gaten waren. Was je blik er eenmaal op gericht, dan was er geen houden meer aan. Dan hield hij maar niet op met kwetteren en werd je meegesleurd in een kosmische wirwar van woorden, wetten en waarden. Terwijl haar dochter naast haar eens een met opgedroogde mayonaise besmeurde folder van de tegels afgriste, verzette zij zich hevig, maar was aan de grond genageld. Een kort moment van zwakte; van nieuwsgierigheid – wat maakte haar een Roomse? De zwarte gaten. Recht erin. Lex de kosmische taalastronaut had haar in zijn greep. Ze maakte zich op voor een galactische stortvloed aan woorden en beschimpingen.


Kristian

Hetzelfde concept, een andere schrijver: Hierbij overhandig ik de pen aan Niek.

< #1                                                                                      #3 >