Bij het ebben der vriend’lijke zee
Kerfde ik onze liefde in een grijze rots
Toen een storm opstak zo vreeslijk plots
Rende ik weg, rende ik met je mee
Nu raast de storm de tijd voorbij
Verbrokkelt je tedere naam uit de steen,
Groeien er dempend algen over heen
En kolkt de zee verwoed in mij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten