Ergens op een zwarte rots
Staat een burcht van wit graniet
Stralend van de rijkdom trots
Verhuld in zorgen niet:
De golven zijn reeds diep getemd
Door klippen mijlen hoog
Zo is de koning voorbestemd
Tot lange jaren droog
Beschermd door dikke muren hard
Behoed voor alles koud
Van strenge winters kent de bard
Slechts liederen zeer oud
Ziekten zijn uit ‘t slot vervlogen
Rein blijft het royale bloed
Niemand gaat er diep gebogen
Onder des melaatsen hoed
Zelfs sikkels, bijlen, wapentuig
Krijgen ’t kasteel weinig geschaad
Al zijn de wilden nog zo ruig
Geen aanval doet de koning kwaad.
Maar vergeet toch niet des jonkvrouws macht
Want tranen zullen vloedend stromen
Van barre kilte bitterzacht
Wanneer de koning zonder kracht
Verraden door het schoon geslacht
Ontwapend en de ziel ontnomen
Hopend dat zij ooit nog kome
Verdoemd tot eenzaam ziek'lijk lijden
Verteerd door diepgaand hartsverdriet
Terugverlangt naar oude tijden
Verhuld in grote zorgen niet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten