De vrouw liet zich uitgebreid zakken op de stoel voor de ogen van Lex en Jan Hagel. Even was Lena niet te zien. Even belemmerde haar opponent in alles het zicht van Lex. Lang duurde het echter niet. De trein begon welnu in vaart te minderen: het voertuig naderde haar eerste station sinds het vertrek. De vrouw stond wederom op, nu mompelend. Lex meende op te maken dat het iets was als ‘maar ik zat pas net’ en ‘waarom zeiden ze dat niet een paar minuten geleden…’. Voor een moment was een hoopvolle glunder te bemerken in de compositie van zijn blik. De vrouw zou uitstappen en hij zou Lena wederom in volle glorie kunnen zien. De trein kwam tot een halt, blies uitgeput een grauwe stoomwolk uit. Een horde aan mensen stapte uit, maar merkwaardig genoeg werd het aantal niet wederom aangevuld. De coupé was nu halfleeg en Lex besloot om Jan Hagel tot verkenner aan te wijzen. Na een korte, geïmproviseerde en bovenal gefluisterde ceremoniespeech schoof hij Jan Hagel over de grond, richting Lena. Op onderzoek uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten