Daar gaat ze

Stap voor stap vooruit
Maar schuifelende voeten verzetten zich
Bang voor wat komen gaat
Onwetend van alle nieuwe dingen

Tegenstribbelend aan de hand van mama
Tracht ze hen te laten keren
Maar haar kleine beentjes en armen
Zijn niet opgewassen tegen het moederfiguur
Nog niet althans
Krijsen helpt niet
Net zo min het trekken aan de jas
Niks zal moeders gedachte veranderen
Ze zal haar weg moeten volgen
Achter haar leeftijdsgenoten aan
Die in dezelfde toestand verkeren

Dat pad van hooguit 100 meter
Lijkt uren te duren
Een marteling voor haar
Tranen biggelen over de wangetjes
Maar genade bestaat nu niet
De angst valt af te lezen in haar waterige ogen
Normaal zo hemelsblauw
Nu zo grijs als een woeste zee
Bomen worden gepasseerd
Maar de takken ontbreken
Geen enkele optie tot vastklampen of uitstel
Wordt aan het kind geboden
Ze zal door moeten
Tot het bittere eind

Langzamerhand beginnen geluiden
Haar geschreeuw te overwinnen
Eerst rustig, maar steeds luider en luider
Gegil
Gelach
Gepraat
Een zee van klanken overstemt alles
Komt steeds dichterbij

Een reusachtig hek doemt op in de verte
Roerloos
Blijf ze staan
Geen stap zal ze meer zetten in die richting
Maar ze mist de kracht
Hulpeloos wordt ze meegevoerd
Tot aan de ijzeren spijlen

Tijd om afscheid te nemen
Tranen
Gegil en gekrijs
Ondragelijk
Zo recht door het hart
Maar de wet is onverbiddelijk
Ze zal
Ze moet

Overgedragen aan de juf
Die probeert te troosten
Zachtmoedig en lief als ze is
20 kinderen tegelijk

Tranen
Beteuterde gezichtjes
Snottebelletjes
En laatste kus van mama
Gevangen
In een onzichtbare bel van emoties

Hand in hand
Niet zonder gehuil en gebrul
Lopen ze met muizenstapjes
Richting het gebouw
De laatste keer omkijken
Naar mama
Ook in tranen
Daar gaat ze dan
Helemaal alleen