Evenwicht

Hij wankelde vervaarlijk
Van uiterst links
Naar extreem rechts
Immer balancerend op zijn schoenranden
De laatste restjes, zo goed als op

Zweet droop in straaltjes
Van zijn al zo bedrukte gezicht
Zijn zicht werd langzaam ontnomen
Warm zout
Deed alles wazig worden
Hij moest vertrouwen op zijn intuïtie

Hij bedacht zich welke hindernissen
Al genomen waren:
Martelingen waren het
Stuk voor stuk
Een doemscenario was haast onvermijdelijk
Maar hij moest doorzetten
Na wat hij al had doorstaan

Hij keek naar boven
De weg was nog lang
Maar ver daarboven fonkelden sterren
Zijn houvast
Zijn enige sprankje hoop
Zijn toekomst
Hij volgde hen
Ze wezen hem de weg
Langs vertakkingen van paden
Vol verleiding en terugval
Nee
Vanaf nu volgde hij het rechte pad

Want er was licht
Na de duisternis
Een sterrenhemel vol flinstering
Leek hem te leiden
Geleidelijk en langzaamaan
Tot aan de rand van de put

Daar stond hij dan
Nog steeds gevaarlijk wiebelend
Nee, dat zal nooit verdwijnen
Hij bleef altijd lopen op een richel
Kans op vallen
Was altijd aanwezig
Maar met zijn nieuwe schoenen
Achtte hij zichzelf in staat
Zich staande te houden